.
In de onderstaande video bespreekt de Britse atheïst Pat Condell
zelfverklaarde "progressieven", waarbij opvallend
nieuws uit Zweden
en Denemarken
ter sprake komt.
Zie ook:
_____
"Ik wens iedereen die denkt dat het wel zal meevallen met de agressie van de islam veel sterkte. Zalig zijn de onnozelen van geest." - Pim Fortuyn
For years I have been a campaigner for free speech—since 2004 as president of Denmark's Free Press Society. I have been an outspoken critic of Islamic supremacism and of attempts to impose Islamic Shariah law in Denmark and the West. Together with my Swedish colleague Ingrid Carlqvist, I have recently launched a Swedish-language weekly newspaper called Dispatch International—to the great dissatisfaction of the Swedish mainstream media, which are probably the most politically correct in the Western world and are in absolute agreement on every issue of any consequence.Dispatch International is critical of mass immigration to Sweden and Denmark from third-world countries and takes a dim view of Islam. As a consequence, we have been reviled as "racist." We are not. We simply insist on our right to defend freedom, democracy, the rule of law, and individual and sexual equality. We also insist on our right to criticize religious fanatics of every stripe who try to impose theocratic laws and customs on free societies.When I was a young Marxist during the 1960s and '70s, these opinions used to be described as characteristic of the political left. Nowadays the defenders of such positions are routinely labeled as right-wing or as belonging to the "extreme right." Meanwhile, what used to be the left is cozying up to holy men who want adulterous women to be stoned, homosexuals to be hanged, apostates from Islam to be killed, and 1,200-year-old laws emanating from somewhere in the Arabian desert to replace our free constitutions.
De partijdigheid werd in de wandelgangen onbeschroomd geuit. Er waren uitzonderingen, maar de gesprekken aan de koffie tijdens de pauzes vielen niet mee. De haat druppelde van het plafond. Gezien de algemene Wildershaat onder de journalisten die het proces bij hebben gewoond, kunnen we wat er die dagen in de kranten terecht kwam, alleen maar als ‘nog vrij fatsoenlijk’ kwalificeren.
Benghazi entered the public mind — and influenced its opinion on wider foreign policy issues — through the informal media. As commentators have been pointing out for almost a decade, the establishment media have lost their role as gatekeepers. They alone no longer determine what is a news story and what is not. Or a scandal. Or a legitimate political issue. Etc., etc., etc. News and information now get to people through talk radio, the Internet, social media, opinion journals, the blogosphere, and foreign newspapers (that are either more enterprising or less ideologically conformist) on the web. As a mainstream-news organization that has standards at least as high as its establishment rivals but that is a traitor to its liberal class, Fox News plays a crucial role in this new information system by using its resources to gather information and break stories in a way its informal allies cannot usually do. It is this informal news network that has broken new ground about the Benghazi story “under the radar” (i.e., under the nose of its formal rivals.)
Sixtiesiconen mogen zich nog immer verheugen in steun van de gevestigde media. NRC Handelsblad verkoopt bijvoorbeeld dvd’s van Che Guevara. In de promotie in de eigen krant lezen we: ‘Che Guevara wordt vandaag de dag nog steeds over de hele wereld gezien als een symbool van idealisme. (…) Het waargebeurde verhaal gaat over zijn opoffering, doorzettingsvermogen en guerillatechnieken, tot aan zijn abrupte dood in 1967.’
Je zou willen dat de NRC-lezers zouden kennisnemen van het boek Exposing the Real Che Guevara and the Useful Idiots That Idolize Him. De Cubaanse vluchteling Humberto Fontova verhaalt daarin over dat ‘doorzettingsvermogen’. Hij kent een heel ander ‘waargebeurd’ verhaal. Che’s idealisme blijkt vooral te bestaan uit vuurpelotons die hij aan het werk zette, met af en toe wat eigen inzet: de nekschoten die hij in petto had voor mensen die niet meegingen richting de Nieuwe Mens. De linkse held is waarschijnlijk verantwoordelijk voor tienduizend doodvonnissen en executies, inclusief die van kinderen. ‘Ik heb geen bewijs nodig om een man te executeren,’ snauwde Che tot een ondergeschikte in 1959. ‘Ik hoef alleen te weten dat het nodig is om hem te executeren!’
De krant heeft in de afgelopen tien jaar stuivertje gewisseld met de Volkskrant. Vergeleken met andere kranten was de NRC veelzijdig en liberaal. De ‘verzuurde’ Volkskrant fungeerde ondertussen als bijwagen van de linkse politiek en vakbeweging. Inmiddels zijn de rollen omgedraaid. Bij de Volkskrant gingen de luiken open, kwam er ruimte voor diverse meningen, terwijl bij de NRC ‘licht en vrijheid’ juist in het nauw kwamen. Ze maakten na 11 september 2001 plaats voor een hardnekkige drang om de lievelingsprojecten van de bestuurlijke en maatschappelijke bovenlaag, zoals het multiculturalisme en de Europese eenwording, te verdedigen. In mijn omgeving zijn veel mensen daarom afgehaakt als NRC-abonnee. Maar het kan natuurlijk zijn dat de krant buiten mijn gezichtsveld andere lezers heeft aangetrokken, die op hun beurt de vernieuwingen bij de Volkskrant niet trekken.
Een dramatisch momentopname was er op 6 mei 2002. Die middag verscheen het beruchte hoofdartikel van Folkert Jensma, waarin hij het cultuurrelativisme verdedigde tegen de islamkritiek van Pim Fortuyn. “Het is de trots van Nederland dat we hier juist niet de ene cultuur beter vinden dan de ander. Dat we hier mensen gelijk behandelen in een open samenleving. Dat we ons hier de xenofoben en racisten van het lijf wensen te houden. Het is een grote schande dat we zestig jaar na dato een politicus in ons midden daaraan moeten herinneren.”
Uitgerekend die dag werd Fortuyn vermoord door de milieu-extremist Volkert van der Graaf. Dat kon Jensma uiteraard niet weten. Merkwaardig was wel dat hij het cultuurrelativisme verdedigde naar aanleiding van Bevrijdingsdag. Op 5 mei immers viert Nederland de verdwijning van de nationaalsocialistische cultuur, die beslist niet gelijkwaardig is aan alle andere culturen.
De NRC kreeg veel opzeggingen na dit ongelukkig getimede commentaar. Zelf hield ik het nog enkele jaren vol. Mijn opzegmoment kwam in het najaar van 2007, toen onderzoeksjournalist Joep Dohmen op grond van dubieuze gegevens van het Meldpunt Discriminatie Internet (MDI) allerlei vrijdenkende websites associeerde met extreemrechts.
‘Voor de PVV is de rechtsstaat maar moeilijk’, staat boven de column van Folkert Jensma van 26 november. Toe maar. Meestal bestaat PVV-bashen uit niet meer dan wat populistische kretologie. Zou de oud-hoofdredacteur van deze krant er wel in slagen een aanval van enig intellectueel niveau te produceren?
De centrale stelling van het stuk luidt: „In Bosma’s boek worden lijsten bepleit van mensen die de verkeerde mening aanhangen of die het land ‘verraden’ aan de moslims. Deze mensen moeten uit hun beroep worden gezet.” Dat heeft tal van gevolgen: „Op internet worden deze lijsten enthousiast bijgehouden op satirisch bedoelde websites.” Overal in Nederland zijn intolerante PVV’ers op jacht naar andersdenkenden. „Onverbloemd McCarthyisme”, heet dat in Jensma-land. En dat allemaal met mijn boek in de hand.
In mijn boek roep ik nergens op tot welke lijsten dan ook. Ik spreek nergens over een ‘verkeerde mening’. Ik schrijf nergens in mijn boek iets over ‘het land verraden’ – ik gebruik zelfs nergens het woord ‘verraden’. Ik pleit evenmin voor het uit hun beroep zetten van wie dan ook. Nergens heb ik het in mijn boek over ‘de’ moslims. Ik begrijp de hunkering naar een vijand die spreekt over ‘de’ moslims. Dan kan de morele superioriteit weer uit de kast gehaald worden. Die tokkies zijn zo onbeschaafd.
Hoe komt Jensma aan zijn lijstjesverhaal? Heel simpel: gecopy-pastet van Elsbeth Etty. Die berichtte op 19 oktober 2010 dat mijn boek oproept tot het maken van lijsten. „Zij moeten weggezuiverd worden… ” Aldus de voormalig adjunct-hoofdredacteur van volksdagblad De Waarheid, wier achtervolgingswaanzin met plezier gerecycled wordt door Jensma, die de rechtsstaat verdedigt.
Jensma weer: „Achter deze houding ligt een klassieke samenzweringstheorie. Hierin is Adolf Hitler volgens Bosma een echte socialist. Daarmee is links, of wie daarvoor wordt uitgescholden, geherdefinieerd als volksvijand.”
Ik ken mijn linkse pappenheimers en hun voorliefde dissidenten weg te zetten als gestoorde complotdenkers. Daarom schreef ik in mijn boek: „Is dit een complot? Zweren mensen samen in achterafzaaltjes? Nee, het zijn gewoon de gedeelde normen en waarden van een kleine groep mensen…”
Ik definieer links nergens als ‘volksvijand’. Ook daarvan is paranoiaprinses Etty de bron. De column van Jensma staat ook op nrc.nl en linkt naar de column van Etty van 5 oktober 2010 (afgewezen door de krant, maar terug te lezen op nrc.nl). Daarin legt zij mij het woord ‘volksvijand’ drie keer in de mond en introduceert zij tevens de ‘lijsten’-canard. Het stuk van Jensma is dus de derde NRC-column die melding maakt van ‘lijsten’. NRC Handelsblad schrijft graag dat Nederland in zichzelf gekeerd is vanwege de PVV; de waarheid is dat NRC’s politiek-correcte columnistenbestand in zichzelf gekeerd is. Men schrijft elkaar over en praat elkaar klakkeloos na.
Hitler als socialist betitelen is verre van origineel. De hoofdredacteur van de NRC tijdens de bezetting deed dat ook, alsmede (in 1940) de VARA en (voor de oorlog) Joop den Uyl. Herdefinieerden zij daarmee links tot volksvijand? Nee hoor, zij zagen het nationaal-socialisme als een vorm van socialisme. En dat is volledig juist. Er zijn stapels boeken over geschreven. In mijn boek wijd ik er een heel hoofdstuk aan, met 116 voetnoten. Zeg maar waar het niet klopt.
In april 2010 promoveert Jan van de Beek aan de Universiteit van Amsterdam. Als hij onderzoek wil doen naar de kosten van de massa-immigratie, moet hij zich constant verweren tegen de vraag of hij een nazi is, of extreem rechts. In deze intolerante sfeer op de universiteiten mag niet gepraat worden over de kosten van de massa-immigratie. Van de Beek zegt: ‘Wat er in feite gebeurde is dat wetenschappelijke kennis niet meer beoordeeld werd op haar waarheidsgehalte, maar op het verwachte sociale of politieke effect. Dat is ontluisterend als je je bedenkt dat het wetenschappelijk bedrijf pretendeert alleen de waarheid na te streven.’