.
Op 9 april 2007 werd op de oude website van Lux et Libertas het onderstaande artikel gepubliceerd. Bij deze de herpublicatie.
Recent werd duidelijk dat de Nijmeegse kraker-activist Louis Sévèke door Martinus Hendrikus T. werd vermoord, iemand met een verleden in het Nijmeegse krakersmilieu. De zaak-Sévèke vestigt de aandacht op de gewelddadige geschiedenis van de kraakbeweging. In de meest recente uitgave van Elsevier staat daarover een artikel, waaruit blijkt dat er zelden iemand uit het krakersmilieu is veroordeeld. De auteur Frank van Hoorn schrijft daarin onder meer:
De kraakbeweging heeft een geschiedenis van intern geweld. In 1988 woedde in Amsterdam bijvoorbeeld een strijd tussen de Politieke Vleugel van de Kraakbeweging (PVK) en hun tegenstanders. De PVK schrok niet terug voor gijzeling, intimidatie – bijvoorbeeld met een stroomschokapparaat – en mishandeling. Ook tegenstanders lieten zich niet onbetuigd: PVK-leider Theo van der Giessen werd het ziekenhuis in geslagen.
In 1990 werd naast het Groningse krakersbolwerk in het Wolters Noordhoff Complex het lichaam van de 22-jarige kraker Marco Lupi aangetroffen. Volgens zijn mede-krakers had de Italiaan zelfmoord gepleegd. Uit sectie bleek dat hij door 'massaal geweld' om het leven was gebracht.
De zaak leidde niet tot een veroordeling. Ook niet toen een 'cold case team' in 1998 opnieuw onderzoek deed.
Het meeste geweld richt zich echter op doelen buiten het krakersmilieu. De kraakbeweging is van oudsher verweven met groeperingen die de samenleving door middel van geweld willen veranderen, zoals RaRa, Onkruit en het Dierenbevrijdingsfront. Van Hoorn schrijft met betrekking tot RaRa (onder meer verantwoordelijk voor de aanslagen op de Makro-vestingen in Duivendrecht, Duiven en Nuth) het volgende:
Het boek Een voet tussen de deur: geschiedenis van de kraakbeweging 1964-1999 van Eric Duivenvoorden – in de jaren tachtig zelf actief kraker – stelt onomwonden dat de terreurgroep RaRa zijn wortels heeft in de Amsterdamse kraakbeweging. De acht RaRa-verdachten die justitie tevergeefs voor de rechter heeft gebracht, werden gearresteerd in Amsterdamse kraakpanden.
Zeven van de acht verdachten werden in 1988 bij gebrek aan bewijs vrijgesproken. De achtste wordt door een procedurefout in hoger beroep vrijgesproken. Dit justitieel falen is overigens geen incident. De autoriteiten besteden namelijk nauwelijks aandacht aan extreem-links geweld. Sommige links-radicalen zitten zelfs in de Tweede Kamer, zoals Wijnand Duyvendak (GroenLinks) en Krista van Velzen (SP). Beide hebben een strafblad, maar daar wordt door de media nauwelijks aandacht aan besteed. De meeste journalisten zijn immers links en hebben vaak sympathie voor links-radicalen.
_____