Paul Frentrop over salonsocialisten

.
Een passage uit een artikel van Paul Frentrop (HP/De Tijd, 9 december 2005):

Herinneren we ons de oude Willem Drees, in zijn eenvoudige woning aan de Beeklaan in Den Haag, waar van de oude theeblaadjes nog wel een tweede pot getrokken kon worden voor het bezoek. Voormalig links hield zich toendertijd aan de ‘categorisch imperatief’ van Immanuel Kant: we mogen anderen alleen onze gedragswijze opleggen als deze voor ons ook geldt. Maar gaandeweg zijn linkse beginselen veranderd in een plichtenleer voor derden waarvan men zelf goeddeels is vrijgesteld.

Ga maar na. GroenLinks houdt niet van roken, dus Femke Halsema rookt alleen als er geen camera draait. Oud-links bekommerde zich om het droeve lot van gevallen vrouwen; Rob Oudkerk bezocht als PvdA-wethouder een afwerkplek. Links is tegen topsalarissen; Paul Rosenmöller krijgt als voorzitter van de commissie-PaVEM voor één dag werken in de week meer dan 70.000 euro en stort 25.000 terug als De Telegraaf daar een punt van maakt. Paul Witteman, de coryfee van de Verenigde Arbeiders Radio Amateurs (VARA), was de best betaalde dagvoorzitter van Nederland. ‘Jawel, ik ben nog steeds links, al verdien ik uitstekend. Dat kan namelijk!” schreef VARA-voorzitter Vera Keur in een poging om uit te leggen waarom dat geen probleem is. Ook heel fraai: oud-PvdA-minister Willem Vermeend, die voor een Britse firma op een vastgoedcongres in Cannes verbleef en dagelijks met de helikopter werd opgehaald uit zijn hotel in Monaco; in Het Financieele Dagblad (10 maart 2004) legde hij uit waarom dat was: “Zo’n helikopter is echt niet zo duur. We delen hem met tien man, waarmee de kosten niet veel meer dan 50 euro per persoon zijn.” En die kosten zijn waarschijnlijk nog fiscaal aftrekbaar ook. Ziedaar de moderne herverdeling van middelen in beeld.

Het moderne socialisme lijkt wel wat op de katholieke kerk vlak vóór de Reformatie. Zoals toen de bisschoppen, ondanks hun lucratieve handel in aflaten, toch de naastenliefde bleven prediken, zo zeggen ook de rijke socialisten van nu nog steeds voor de armen te willen zorgen.

_____

Het rode boekje van Max van den Berg

Op 10 mei 2007 werd op de oude website van Lux et Libertas het onderstaande artikel gepubliceerd. Bij deze de herpublicatie.

De prominente PvdA'er Max van den Berg heeft speciaal voor jongeren een boekje geschreven, getiteld Werkplaats Europa: uit de praktijk van een Europarlementariër. Hoewel hij zelf beweert dat het geen politiek pamflet is, weet iedereen die Van den Berg enigszins kent dat de hij alles en iedereen door een rode bril bekijkt. Nadat hij in 1979 partijvoorzitter van de PvdA werd, kwam hij vaak in bosting met zijn partijleider Joop de Uyl. Laatstgenoemde vond Van den Berg namelijk te links. U leest het goed: zelfs "Ome Joop", door de Linkse Kerk al bijna twintig geleden zalig verklaard, vond Van den Berg te radicaal. Dat Van den Bergs Werkplaats Europa een politiek pamflet is blijkt overigens ook uit de belangrijkste onderwerpen in het boek: "ontwikkelingssamenwerking", milieu en "sociale vooruitgang". Volgens het Nederlands Dagblad liggen die onderwerpen Van den Berg het meest aan het hart, wat wij natuurlijk best willen geloven aangezien hij op die drie terreinen al decennia lang zijn beurs met belastinggeld vult. De Groninger, die altijd bewondering heeft gehad voor communistische regimes, betaalt de eerste oplage van zijn boekje (tweeduizend exemplaren) overigens uit eigen beurs. Zijn beurs wordt echter — zoals eerder opgemerkt — grotendeels gevuld met belastinggeld, dus de facto financiert hij die eerste oplage met andermans geld. Zoals het een echte salon-socialist betaamt.

_____